Ο νόμος του Κάρμα

***Νόμος του κάρμα, νόμος της αιτίας και του αποτελέσματος, πεπρωμένο, μοίρα, ειμαρμένη, κάρμα, κισμέτ…***

Λέξεις και έννοιες που έχουν γεννηθεί μέσα από διαφορετικές φιλοσοφικές και θρησκευτικές παραδόσεις με μοναδικό κοινό σκοπό, να δώσουν απάντηση σε ένα μεγάλο ερώτημα, ποιοι είναι τελικά οι παράγοντες που προδιαγράφουν και καθορίζουν τη ζωή μας εδώ στη γή?

Στην πορεία της ιστορίας πνευματικοί δάσκαλοι, μύστες, άγιοι καθώς και ιερά θρησκευτικά κείμενα μας πληροφορούν και μας καθοδηγούν ώστε τελικά να μπορέσουμε να δώσουμε με μία απάντηση και να αποφασίσουμε αν είμαστε ελεύθεροι δημιουργοί της ζωής μας ή δέσμιοι κάποιων ακαθόριστων δυνάμεων.

Τι είναι όμως ο νόμος του κάρμα :

Η λέξη κάρμα είναι σανσκριτική και σημαίνει πράξη. Κατά τον Ινδουισμό, το κάρμα αναφέρεται στην έννοια του νόμου της σχέσεως μεταξύ αιτίας και αποτελέσματος, προσδιορίζοντας ότι κάθε πράξη είναι αποτέλεσμα αιτίας του παρελθόντος και συγχρόνως αιτία άλλων πράξεων που θα ακολουθήσουν στο μέλλον. Έτσι ο νόμος του κάρμα ταυτίζεται:

Με το νόμο της αιτιότητας, ο οποίος προσδιορίζει την αναπόφευκτη σχέση μεταξύ αιτίου και αιτιατού

Με το νόμο της δράσης και της αντίδρασης, έτσι όπως διατυπώθηκε από το Νεύτωνα και ισχύει όχι μόνο για τον φυσικό κόσμο αλλά και για τον πνευματικό

Με το νόμο της δικαιοσύνης και της ισορροπίας

Ο νόμος του κάρμα έχει άμεση επίδραση στη ζωή μας και στην πορεία της εξέλιξής μας. Κάθε μία πράξη μας, κάθε μια σκέψη μας και συναίσθημα είναι στην ουσία μία απελευθέρωση ενέργεια, η οποία θα επιστρέψει στην πηγή της, στο σημείο από όπου ξεκίνησε. Ανάλογα με την ποιότητα της πράξης ή δράσης, βιώνουμε ευχάριστα ή δυσάρεστα αποτελέσματα.

Η ζωή μας αποτελεί μια διαδοχή αιτιών που δημιουργούμε και αποτελεσμάτων που βιώνουμε, σύμφωνα με το νόμο της δικαιοσύνης και της ισορροπίας. Σύμφωνα με αυτή την πίστη των Ινδουιστών, το κάρμα ακολουθεί τον άνθρωπο κατά τις επίγειες ενσαρκώσεις του, τις συνθήκες των οποίων και προσδιορίζει. Έτσι, όσο ο άνθρωπος εξελίσσεται τόσο λιγότερο εξαρτάται από τα δεσμά του κάρμα με συνέπεια να καταστεί ο ίδιος συνειδητός δημιουργός των συνθηκών της ζωής του.

Πώς όμως γεννήθηκε η ιδέα του κάρμα και πώς οι σοφοί από την αρχαιότητα μέχρι τους νεότερους χρόνους μιλούν για τη δύναμη της Δικαιοσύνης και ανταπόδοσης?

Στην ελληνική μυθολογία συναντάμε τις τρεις Μοίρες, την Κλωθώ, τη Λάχεση και την Άτροπο, ως τις θεότητες που ορίζουν το πεπρωμένο κάθε ανθρώπου από τη στιγμή της γέννησης του, καθορίζοντας τη διάρκεια και την ποιότητα της ζωής του. Πάνω από τις Μοίρες ήταν η Ειμαρμένη που αποφάσιζε την τύχη όχι μόνο των ανθρώπων αλλά και των ίδιων των θεών.

Αναφορές στη Μοίρα η Μοίρες βρίσκουμε στον Όμηρο, τον Ησίοδο, τον Πλάτωνα κ.α. Συγκεκριμένα ο Πλάτων στο έργο του «Πολιτεία» ονομάζει τις τρεις μοίρες κόρες της Ανάγκης και τις παρουσιάζει καθισμένες σε θρόνο να συνοδεύουν με τη φωνή τους την αρμονία που βασιλεύει στις ουράνιες σφαίρες. Η Λάχεση ψάλλει το παρελθόν, η Κλωθώ το παρόν και η Άτροπος το μέλλον. Ο Ηράκλειτος μιλά για τον εσωτερικό ρυθμό του κόσμου, το «Λόγο» που είναι ο μόνος σταθερός ενώ όλα τα άλλα αλλάζουν και τον ονομάζει πότε Δία και πότε Ειμαρμένη.

Από την άλλη ο Αριστοτέλης τάσσεται με σοβαρά επιχειρήματα υπέρ της ελευθερίας της βούλησης. Συμπεραίνουμε λοιπόν πως η αιτιοκρατική πεποίθηση και η ελευθερία βούλησης μάχονται στον αρχαίο κόσμο.

Στα ερμητικά κείμενα αναφέρεται ότι η Πρόνοια κυβερνά το σύμπαν, η Ανάγκη το κρατάει συνεκτικά και Ειμάρμενη οδηγεί τα πάντα ως η αιτία της γέννησης και της φθοράς. Επίσης η Ειμαρμένη και η Αναγκαιότητα είναι αχώριστα δεμένες, η πρώτη είναι που σπέρνει τις αρχές όλων των πραγμάτων ενώ η Αναγκαιότητα δίνει τέλος σε όλα τα πράγματα που άρχισαν με την Ειμαρμένη. Και οι δύο έχουν ως συνέπεια την Τάξη, δηλαδή τη συνάφεια και τη χρονική διαδοχή όλων όσων πρέπει να πραγματοποιηθούν. Σο Κυμβάλειον η έννοια του κάρμα, ως ο Νόμος της αιτίας και του αποτελέσματος, καταλαμβάνει μία θέση ανάμεσα στους επτά συμπαντικούς νόμους που διοικούν τη δημιουργία. «Κάθε αιτία έχει το αποτέλεσμα της, κάθε αποτέλεσμα την αιτία του. Όλα συμβαίνουν σύμφωνα με το Νόμο.

Η τύχη δεν είναι παρά το όνομα που δίνεται στον παραγνωρισμένο Νόμο. Υπάρχουν πολλά επίπεδα αιτιότητας αλλά τίποτα δεν ξεφεύγει από το Νόμο.

Σύμφωνα με τις διδασκαλίες των Τολτέκων ο άνθρωπος είναι αποτέλεσμα των σκέψεν και των αισθημάτων του και οι περιστάσεις που βιώνει εμφανίζονται γιατί τις έχει προσελκύσει ο ίδιος σύμφωνα με τα πιστεύω και τις αντιλήψεις του.

Στον ινδουισμό και το Βουδισμό ο νόμος του κάρμα είναι άρρηκτα δεμένος με τη θεωρία της μετενσάρκωσης τον επαναλαμβανόμενο δηλαδή κύκλο γεννήσεων και θανάτων που στην Ινδία καλείται samsara. Η δύναμη που κρατάει τον άνθρωπο αιχμάλωτο στη samsara είναι ο νόμος του κάρμα. Η ανθρώπινη ψυχή ενσαρκώνεται ξανά και ξανά και μέσω της εμπειρίας επεκτείνει τη συνείδηση της, μέχρι να φτάσει στο υψηλότερο επίπεδο. Και οι δύο θρησκευτικές παραδόσεις αναζητούν την απελευθέρωση του ανθρώπου από αυτό το συνεχόμενο κύκλο ενσαρκώσεων. Σύμφωνα με τον Ινδουισμό σκοπός της επίγειας ζωής είναι η συγκέντρωση καλού κάρμα μέσα από τη σωστή δράση (δράση με ανιδιοτέλεια) και την πιστή εκτέλεση του καθήκοντος για μια καλή επανενσάρκωση, ενώ για το Βουδισμό η λύση στο πρόβλημα της samsara είναι η νιρβάνα που, σύμφωνα με το δάσκαλο Yogananda, σημαίνει κυριολεκτικά «όπου το κάρμα δεν φυσά».

Στο Βουδισμό ο μόνος τρόπος να επιτευχθεί η πνευματική πρόοδος είναι να ξυπνήσει «ο Βούδας». Βούδας σημαίνει απλά αυτός που μένει άγρυπνος σε ένα επίπεδο συνειδητοποίησης πέρα από την περιοχή του κάρμα και πέρα από τα πέπλα της παραίσθησης.

Στον ισλαμισμό συναντάμε την έννοια του κισμέτ. Η ζωή και οι πράξεις των ανθρώπων προκαθορίζονται από τη βούληση του Αλλάχ (κισμέτ), αλλά στην τελική κρίση ο άνθρωπος ανταμείβεται ή καταδικάζεται ως υπεύθυνος για τις πράξεις του.

Τέλος στο χριστιανισμό δεν είναι αποδεκτή ούτε η έννοια του κάρμα ούτε η έννοια της μετενσάρκωσης, αν και αναφορές, οι οποίες επιβεβαιώνουν την ισχύ του νόμου του Κάρμα και της μετενσάρκωσης, έχουμε σε δέκα τουλάχιστον περιπτώσεις στην Καινή Διαθήκη και σε γραπτά χριστιανών Πατέρων των πρώτων Χριστιανικών χρόνων, όπως π.χ. η ρήση του Απόστολου Παύλου «Μην εξαπατάστε, ο θεός δεν κοροϊδεύεται, όπως σπείρεις θα θερίσεις» (Προς Γαλάτες 6:7). Στο Χριστιανισμό είναι η Θεία Πρόνοια και όχι το κάρμα που φροντίζει για την απόλυτη αρμονία στον κόσμο της ύλης, όπως αυτή υπάρχει και στο κόσμος του Πνεύματος. Θεία Πρόνοια είναι η ενέργεια του Τριαδικού Θεού να φροντίζει και να συντηρεί το δημιούργημα Του και προπαντός τη ζωή και τη σωτηρία του ανθρώπου.

Βεβαίως, ο Θεός προνοεί για το καθένα μας και θέλει τη σωτηρία μας αλλά δεν μπορεί να παραβιάσει την ελευθερία που Εκείνος μας έδωσε. Πρέπει να συγκινηθούμε από την αγάπη του Θεού ώστε να λάβουμε την Πρόνοια τους.

Όσο για το θέμα των αμαρτιών μας ο Χριστιανισμός υποστηρίζει που ο Ιησού Χριστός με τη θυσία του πλήρωσε για όλες τις αμαρτίες του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος όλων των ανθρώπων. Αρκεί να μετανοήσουμε και να γυρίσουμε σε αυτόν «Μετανοήστε λοιπόν και επιστρέψτε για να εξαλειφθούν οι αμαρτίες σας» (Πράξεις 3:19)

https://www.facebook.com/mysticneverlandreikiacademy/

Θεία Πρόνοια, Κισμέτ, Ειμαρμένη, Μοίρα, Κάρμα, έννοιες που ακούγονται διαφορετικές όμως τελικά αναφέρονται στην ίδια ρίζα, ένα παγκόσμιο θείο νόμο που συνδέεται με την άπειρη συμπόνια και αγάπη του Θεού για την πνευματική πρόοδο των πλασμάτων του.